Apollo 12 การลงจอดอย่างแม่นยำและการสำรวจที่ขยายขอบเขต

โครงการอะพอลโล 12 (Apollo 12) เป็นภารกิจที่มีลูกเรือขององค์การบริหารการบินและอวกาศแห่งชาติ (National Aeronautics and Space Administration: NASA) ของสหรัฐอเมริกา ซึ่งถูกส่งขึ้นสู่ห้วงอวกาศเมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512 (ค.ศ. 1969) และประสบความสำเร็จในการนำนักบินอวกาศ 2 คน ลงจอดบนพื้นผิวดวงจันทร์ในวันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512 (ค.ศ. 1969) ภารกิจนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการสำรวจดวงจันทร์ เนื่องจากเป็นการแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการลงจอดอย่างแม่นยำ และยังได้ทำการทดลองทางวิทยาศาสตร์ที่ขยายขอบเขตความรู้ของเราเกี่ยวกับดาวบริวารที่ใกล้ที่สุดของโลกอีกด้วย

ลูกเรือผู้กล้าหาญ

ลูกเรือของอะพอลโล 12 ประกอบด้วยนักบินอวกาศผู้มากประสบการณ์ 3 คน ได้แก่

• ชาร์ลส์ “พีท” คอนราด จูเนียร์ (Charles “Pete” Conrad Jr.)
  ผู้บัญชาการภารกิจ (Commander) นักบินอวกาศมากประสบการณ์ที่เคยบินในโครงการเจมินี (Gemini) มาแล้วสองครั้ง และเป็นมนุษย์คนที่สามที่ได้เหยียบพื้นผิวดวงจันทร์
• ริชาร์ด “ดิค” กอร์ดอน จูเนียร์ (Richard “Dick” Gordon Jr.)
  นักบินโมดูลบังคับการ (Command Module Pilot) ผู้ซึ่งโคจรรอบดวงจันทร์อยู่ในยานแม่ “แยงกีคลิปเปอร์” (Yankee Clipper) และเคยบินในโครงการเจมินีมาแล้วหนึ่งครั้ง
• อลัน แอล. บีน (Alan L. Bean)
  นักบินโมดูลลงจอด (Lunar Module Pilot) ผู้ซึ่งได้ลงจอดบนดวงจันทร์พร้อมกับคอนราด และเป็นนักบินอวกาศหน้าใหม่ในขณะนั้น

เป้าหมายหลักของภารกิจ

อะพอลโล 12 มีเป้าหมายหลักที่สำคัญหลายประการ ได้แก่

• การลงจอดอย่างแม่นยำ
  หนึ่งในเป้าหมายสำคัญคือการลงจอดใกล้กับยานสำรวจอัตโนมัติ “เซอร์เวเยอร์ 3” (Surveyor 3) ซึ่งลงจอดบนดวงจันทร์เมื่อปี พ.ศ. 2510 (ค.ศ. 1967) เพื่อให้นักบินอวกาศสามารถไปเก็บชิ้นส่วนของยานเซอร์เวเยอร์ 3 กลับมายังโลกได้ ซึ่งจะช่วยให้นักวิทยาศาสตร์ศึกษาผลกระทบของการอยู่ในสภาพแวดล้อมของดวงจันทร์เป็นเวลานาน
• การสำรวจทางวิทยาศาสตร์
  ติดตั้งอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ชุดใหม่ที่มีชื่อว่า “อะพอลโล ลูนาร์ เซอร์เฟซ เอ็กซ์เพอริเมนต์ แพ็กเกจ” (Apollo Lunar Surface Experiments Package: ALSEP) เพื่อทำการทดลองระยะยาวบนพื้นผิวดวงจันทร์ ซึ่งรวมถึงการวัดแผ่นดินไหวบนดวงจันทร์ (moonquake) สนามแม่เหล็ก และอนุภาคสุริยะ
• การเก็บตัวอย่างหินและดินจากดวงจันทร์
  รวบรวมตัวอย่างหินและดินจากบริเวณที่ลงจอดเพื่อนำกลับมาศึกษาบนโลก ซึ่งจะช่วยเพิ่มความเข้าใจเกี่ยวกับองค์ประกอบทางเคมีและประวัติศาสตร์ทางธรณีวิทยาของดวงจันทร์
• การทดสอบอุปกรณ์และเทคโนโลยีใหม่
  ทดสอบอุปกรณ์และเทคโนโลยีใหม่ๆ ที่จำเป็นสำหรับการสำรวจดวงจันทร์ในอนาคต

การเดินทางสู่ดวงจันทร์และการลงจอด

ยานอวกาศอะพอลโล 12 ถูกปล่อยขึ้นจากแหลมคะแนเวอรัล (Cape Canaveral) รัฐฟลอริดา (Florida) โดยจรวดแซตเทิร์น 5 (Saturn V) การเดินทางสู่ดวงจันทร์เป็นไปอย่างราบรื่น แต่เมื่อยานอะพอลโล 12 เข้าสู่วงโคจรรอบดวงจันทร์ โมดูลลงจอด “อินเทรพิด” (Intrepid) ได้แยกตัวออกจากยานแม่ “แยงกีคลิปเปอร์” เพื่อนำคอนราดและบีนลงสู่พื้นผิวดวงจันทร์

การลงจอดเป็นไปอย่างแม่นยำอย่างน่าทึ่ง โดยยานอินเทรพิดลงจอดห่างจากยานเซอร์เวเยอร์ 3 เพียงประมาณ 183 เมตร (600 ฟุต) ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าอย่างมากในเทคโนโลยีการนำร่องและการควบคุมยานอวกาศ

การสำรวจบนพื้นผิวดวงจันทร์

คอนราดและบีนใช้เวลาประมาณ 32.5 ชั่วโมงบนพื้นผิวดวงจันทร์ โดยได้ทำการเดินสำรวจนอกยานอวกาศ (Extravehicular Activity: EVA) หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า “การเดินบนดวงจันทร์” สองครั้ง รวมระยะเวลาประมาณ 7 ชั่วโมง 45 นาที ในระหว่างการเดินสำรวจ พวกเขาได้ปฏิบัติภารกิจที่สำคัญหลายอย่าง ได้แก่

• การติดตั้ง ALSEP: นักบินอวกาศได้ติดตั้งชุดอุปกรณ์ ALSEP ซึ่งประกอบด้วยเครื่องวัดแผ่นดินไหว เครื่องวัดสนามแม่เหล็ก เครื่องตรวจวัดไอออนสุริยะ และเครื่องตรวจวัดฝุ่นละอองในอวกาศ อุปกรณ์เหล่านี้ทำงานอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานหลายปีหลังจากที่นักบินอวกาศเดินทางกลับโลก และได้ให้ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่มีค่ามากมาย
• การเยี่ยมชมยานเซอร์เวเยอร์ 3: คอนราดและบีนได้เดินไปยังยานเซอร์เวเยอร์ 3 และเก็บชิ้นส่วนต่างๆ ของยานกลับมา ซึ่งรวมถึงกล้องโทรทัศน์และชิ้นส่วนอื่นๆ ที่ได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อมบนดวงจันทร์
• การเก็บตัวอย่างหินและดิน: นักบินอวกาศได้เก็บตัวอย่างหินและดินจากบริเวณต่างๆ รอบจุดลงจอด ซึ่งมีทั้งหินบะซอลต์ (basalt) ที่มีอายุเก่าแก่ และดินที่มีลักษณะเป็นฝุ่นละเอียด (regolith) ตัวอย่างเหล่านี้ได้ถูกนำกลับมาศึกษาอย่างละเอียดโดยนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก
• การถ่ายภาพและวิดีโอ: มีการบันทึกภาพถ่ายและวิดีโอจำนวนมากเพื่อเป็นหลักฐานและใช้ในการศึกษาทางวิทยาศาสตร์

การเดินทางกลับสู่โลก

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจบนพื้นผิวดวงจันทร์ คอนราดและบีนได้กลับขึ้นสู่ยานอินเทรพิด และทำการเชื่อมต่อกับยานแม่ “แยงกีคลิปเปอร์” ที่มีกอร์ดอนรออยู่ในวงโคจรรอบดวงจันทร์ โมดูลลงจอดถูกทิ้งไว้ในวงโคจรรอบดวงจันทร์ และนักบินอวกาศทั้งสามได้เดินทางกลับสู่โลกด้วยโมดูลบังคับการ พวกเขากลับถึงโลกอย่างปลอดภัย โดยลงจอดในมหาสมุทรแปซิฟิก (Pacific Ocean) เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512 (ค.ศ. 1969)

ความสำคัญและผลกระทบของอะพอลโล 12

โครงการอะพอลโล 12 ประสบความสำเร็จในการบรรลุเป้าหมายทั้งหมดที่ตั้งไว้ และมีผลกระทบอย่างมากต่อความเข้าใจของเราเกี่ยวกับดวงจันทร์และอวกาศ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง:

• การแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการลงจอดอย่างแม่นยำ: ความสำเร็จในการลงจอดใกล้กับยานเซอร์เวเยอร์ 3 แสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าของเทคโนโลยีการนำร่องและการควบคุมยานอวกาศ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการสำรวจดวงจันทร์ในอนาคต
• ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์ที่มีค่า: ข้อมูลที่ได้จากชุดอุปกรณ์ ALSEP และตัวอย่างหินและดินจากดวงจันทร์ได้ให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับโครงสร้างภายใน องค์ประกอบทางเคมี และประวัติศาสตร์ทางธรณีวิทยาของดวงจันทร์
• การศึกษาผลกระทบของสภาพแวดล้อมบนดวงจันทร์: การนำชิ้นส่วนของยานเซอร์เวเยอร์ 3 กลับมาศึกษาช่วยให้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจถึงผลกระทบของการอยู่ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรงของดวงจันทร์เป็นเวลานาน ซึ่งเป็นข้อมูลสำคัญสำหรับการออกแบบยานอวกาศและอุปกรณ์ในอนาคต
• การสร้างแรงบันดาลใจ: ความสำเร็จของอะพอลโล 12 เป็นแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่ทั่วโลก และแสดงให้เห็นถึงศักยภาพของมนุษย์ในการสำรวจและค้นพบสิ่งใหม่ๆ

บทสรุป

โครงการอะพอลโล 12 เป็นอีกหนึ่งหน้าประวัติศาสตร์ที่สำคัญของการสำรวจอวกาศของมนุษยชาติ ด้วยการลงจอดที่แม่นยำ การติดตั้งอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ที่ทันสมัย และการเก็บตัวอย่างที่มีค่า ภารกิจนี้ได้ขยายขอบเขตความรู้ของเราเกี่ยวกับดวงจันทร์ไปอย่างมาก และเป็นรากฐานสำคัญสำหรับการสำรวจดาวเคราะห์อื่นๆ ในอนาคต ความกล้าหาญและความมุ่งมั่นของลูกเรืออะพอลโล 12 จะถูกจดจำตลอดไปในฐานะผู้บุกเบิกการสำรวจดวงจันทร์

แหล่งข้อมูลอ้างอิง

• NASA History Program Office
• Apollo 12 Mission Overview
• Lunar and Planetary Institute (LPI)